Bacchus et Acoetes retells how Bacchus gets revenge on pirates by turning them into dolphins. This tale may not exactly be to the level of the Princess Bride as, alas, no one gets murdered by pirates. Instead, nearly all the pirates are punished for their greed, except Acoetes. Bacchus rewards Acoetes by offering him the position of priest in his temple. This story is suitable for Latin I, and we glossed the words in bold for our students. We taught this story after we taught Venus et Vulcanus.
We pretaught some of the vocabulary for this story and reviewed other words through a movie talk. Our students were rather invested in the tale of Hope the Boat. (They were quite upset about the boat getting blown away from his friend and thought it was hysterical it was a commercial). Here is a link to the movie-talk script if you would like it. This, though, is a great video to freely narrate or pause as much as you want.
Bacchus et Acoetes
Nōmen mihi est Bacchus, et ego sum deus vīnī. Ego sum fīlius deī Iovis et fēminae mortālis, nōmine Semēlē. Māter mea mortua est quia voluit vidēre Iovem, sed māter mortālis erat.
Ego volō īre ad īnsulam, nōmine Naxos. Ego habeō multam pecūniam quia ego sum deus! Multī virī et multae fēminae pecūniam mihi in templō semper dant.
Ego eō ad portum, et ego videō magnam nāvem. Multī virī in nāve sunt.
“Salvē, ō virī! Ego volō īre ad īnsulam, nōmine Naxos. Vōsne potestis īre ad hanc īnsulam?” Ego rogō.
Virī mē spectant et mē spectant. Virī sunt malī. Virī volunt habēre pecūniam meam quia virī putant mē habēre multam pecūniam. Ego possum audīre omnia quae virī dīcunt.
“Hic vir est pulcher et habet multam pecūniam! Capiāmus virum! Nōs possumus capere pecūniam virī,” ūnus vir dīcit.
“Et nōs possumus vēndere virum in servitūdinem,” dīcit secundus vir.
Ego nunc sciō: Virī nōn sunt virī, sed pīrātae. Pīrātae nōn mē dēlectant. Ego volō interficere omnēs pīrātās! Omnēs pīrātae innocentēs virōs et fēminās et puellās et puerōs semper capiunt! Omnēs pīrātae semper vēndunt innocentēs virōs, fēminās, puellās, puerōs in servitūdinem! Omnēs pīrātae malum agunt causā pecūniae.
Malī pīrātae nōn dēbent capere innocentēs virōs et fēminās et puerōs et puellās! Ego cōnsilium capiō causā virōrum, fēminārum, puellārum, et puerōrum! Ego sum saevus quia pīrātae sunt malī et saevī!
“Ita, ō vir, nōs possumus īre ad īnsulam quae est Naxos. Venī, et nunc nōs possumus celeriter īre ad īnsulam!”
Ego sciō virōs esse pīrātās. Ego tamen sum in nāve, et nōs īmus ad īnsulam.
Ūnus pīrātārum mē spectat. Hic pīrāta cōnfūsus est. Omnēs pīrātae putant mē esse fīlium rēgis. Omnēs pīrātae putant mē habēre multam pecūniam. Hic pīrāta nōn putat mē esse fīlium rēgis. (Et ego certē sum fīlius rēgis, sed rēx est Iuppiter, quī est rēx deōrum!).
“Ecce, cape fūnem!” Ūnus pīrātārum dīcit.
“Ego habeō fūnem! Nunc, capiāmus pulchrum virum!” Secundus pīrāta dīcit.
“CAUSĀ PECŪNIAE!” Tertius pīrāta clāmat, et omnēs pīrātae mē capere volunt.
Pīrātae tamen nōn possunt mē capere! Fūnis ustus est!
“Dī immortālēs!” Quārtus pīrāta clāmat.
“Hahahahahae!” Ego rīdeō et rīdeō et rīdeō quia ego sum deus immortālis.
“Quid est hoc?!” Prīmus pīrāta clāmat.
“Nōlīte capere hunc virum!” Ūnus pīrātārum clāmat. “Ego putō virum nōn esse mortālem, sed deum!”
“Vah, tū īnsānus es! Est fīlius rēgis et habet multam pecūniam! Nōs possumus eum capere! Nōs possumus capere multam pecūniam!” Secundus pīrāta clāmat.
“Causā pecūniae, nōs dēbēmus virum capere!” Tertius pīrāta clāmat.
“Vōs nōn potestis mē capere!” Ego clāmō.
Omnēs pīrātae, nisi ūnus, ad mē ambulant. Ego rīdeō quia pīrātae sunt saevī et malī.
Subitō, multa animālia in nāve sunt! Est ursus quī est magnus! Est panthēra quae vult edere virōs saevōs! Ego nunc nōn sum deus et fīlius rēgis, sed leō! Ego fremō et fremō et fremō! Omnēs pīrātae mē timent quia ego fremō et ego sum saevus leō!
In nāvī, etiam sunt multae vīneae! In vīneīs, sunt multae ūvae. Sunt vīneae et ūvae quia ego sum deus vīnī.
“Est deus Bacchus! Est deus vīnī! Nōlī capere deum vīnī!” Ūnus pīrātārum clāmat.
Omnēs pīrātae, tamen, nōn capiunt mē quia ego sum leō! Omnēs saevī pīrātae mē timent. Omnēs pīrātae nisi ūnus in mare saliunt! Quia ego sum deus, malī pīrātae fīunt delphīnī. Ego nunc nōn leō sum, sed ego sum deus vīnī.
Ego rīdeō quia ūnus pīrātārum in nāvī est.
“Quid est nōmen tibi?” ego rogō pīrātam.
“Ō, Bacche quī est deus vīnī, nōmen mihi est Acoetēs, et ego sum miser!” pīrāta respondit.
“Cūr tū es miser? Tū vīdistī mē esse deum. Vīsne esse meus prīmus sacerdōs in templō meō? Sed tū numquam dēbēs capere innocentēs virōs et fēminās!” ego rogō.
“Ego numquam capiam virōs et fēminās! Ego erō sacerdōs tuus in templō tuō!” Acoetēs dīcit.
“Bene, sacerdōs, nunc nōs īmus ad īnsulam!” ego laetē clāmō.
