Apollo et Python is a short story that we used in our Intro to Latin course in middle school. We taught it the week before spring break after reading Diana et Actaeon and finishing our speaking assessment. This story is perfectly suited for a TPRS story, and it’s how we introduced the story. (Here is the link to the skeleton story with guiding questions for students). We glossed the words or phrases in bold in the story.
Our students found narrating and acting out Apollo et Python to be quite hysterical, as did I. My favorite moment came when one of my students, who rarely volunteers, raised his hand and proudly suggested “horologium” when I asked what Apollo’s new weapon was. So, after pausing for a nanosecond to think about it, I shouted, “CERTE, HOROLOGIUM!” Then, I pulled the clock off the wall, handed it off to my new student actor, who pretended to to almost slay the python with it, sed…
Apollo et Python
Nōmen mihi est Apollō, et ego sum deus mūsicae! In meā familiā, ego habeō sororem, quae est dea Diāna. Soror mea est dea vēnātiōnis. Ego etiam habeō mātrem, quam ego amō. Nōmen mātrī meae est Letōna, quam ego amō.
Multōs annōs abhinc, Iūnō irascebātur Latonae quia pater meus erat Iuppiter. Quia Iūnō erat īrāta, Iunō voluit mōnstrum horribile sequī Latonam. Nōmen mōnstrō horribilī est Pȳthōn. Quāle mōnstrum erat Pȳthōn? Pȳthōn erat maximus serpēns!
Multōs diēs, Pȳthōn sequēbātur matrem meam. Māter mea paene māter erat, sed ego non natus sum! Ego paene natus sum! Hic pȳthōn tamen sequēbātur mātrem! Omnēs timēbant Pȳthōnem, et māter mea, quae paene māter erat, nōn poterat dormīre! Horribilis mātrī meae erat!
Ego nunc sum vir, nōn parvus īnfāns. Ego nunc possum dēfendere mātrem meam! Ego nunc sum vēnātor, et ego nunc sequor Pȳthōnem. Ego habeō arcum et sagittās. Ego paene possum pulsāre Pȳthōnem sagittīs, sed…
“SSSSSSSSSSSSSSSSSS!” Pȳthōn sībilat et celeriter it ad novum locum. Pȳthōn it ad montēs.
Ego sequor Pȳthōnem ad montēs et clāmō, “Ego dēbeō interficere tē! Ego interficiam tē!”
Ego paene possum pulsāre Pȳthōnem sagittīs, sed…
“SSSSSSSSSSSSSSSS!” Pȳthōn sībilat et celeriter it ad novum locum. Pȳthōn it ad mare. Ego tamen sequor hunc serpentem. Ego sum deus! Ego certē possum natāre in marī.
“Ego volō interficere tē causā mātris meae!” Ego clāmō. Ego paene possum pulsāre Pȳthōnem sagittīs, sed… (In marī, tū rogās? Certē, ego sum deus!).
“SSSSSSSSSSSSSSSS!” Pȳthōn sībilat et celeriter it ad novum locum. Pȳthōn it ad multās silvās. Ego tamen sequor hunc serpentem. Multae nymphae habitant in silvīs, et timent Pȳthōnem.
“AIEEEĒ!” Clāmant nymphae.
“Tū es horribile mōnstrum! Et causa mātris meae, ego interficiam tē!” Ego clāmō. Ego paene possum pulsāre Pȳthōnem sagittīs, sed…
“SSSSSSSSSSSSSSSS!” Pȳthōn sībilat et celeriter it ad novum locum. Pȳthōn it ad caelum. ITA! Pȳthōn it ad caelum. Pȳthōn est mōnstrum horribile! Ego tamen sum deus, et ego etiam possum īre ad caelum.
“Ego sum deus mūsicae, sed ego habeō arcum et sagittās sīcut soror mea! Ego possum sequī tē!” Ego clāmō. Ego paene possum pulsāre Pȳthōnem sagittīs, sed…
“SSSSSSSSSSSSSSSS!” Pȳthōn sībilat et celeriter it ad novum locum. Pȳthōn it ad parvam urbem. Multī virī et multae fēminae in urbe habitant.
“AIEEEĒ! Apollō, dā auxilium nōbīs!” Omnēs virī et fēminae clāmant.
Ego paene possum pulsāre Pȳthōnem sagittīs, sed… Pȳthōn edit omnēs viros et fēminas quī in urbe habitant.
“Causa mātris meae et virōrum et fēminārum, ego volō tē interficere!” Ego clāmō.
“SSSSSSSSSSSSSSSS!” Pȳthōn sībilat et celeriter it ad novum locum. Pȳthōn it ad secundam urbem. Nōmen urbī est Delphī. Delphī est urbs quae est in monte. Templum urbis etiam est in monte. Multī virī et fēminae ad Delphōs eunt quia est templum magnī momenti Delphiīs. Templum est sacrum.
Ego sequor Pȳthōnem Delphōs.
“Pȳthōn! Tū nōn dēbēs īre ad novum locum!” Ego clāmō. Ego paene possum pulsāre Pȳthōnem sagittīs.
Pȳthōn sībilat, “SSSSSSSSSSSSSS!” et omnēs virī et fēminae Delphiīs clāmant. Sacerdōs in templō sacrō nōn clāmat. Sacerdōs mē et Pȳthōnem spectat.
Ego possum pulsāre Pȳthōnem sagittīs, et ego nunc ego pulsō Pȳthōnem iterum iterumque sagittīs. Ego pulsō Pȳthōnem centum sagittīs! Pȳthōn mortuus est!
“Apollō quī est deus mūsicae,” inquit sacerdōs, “ego sum ōrāculum tuum. Ego semper erō ōrāculum tuum. Grātiās tibi agō.”
Ego gaudeō quia nunc ego habeō sacerdōtem in templō sacrō. Ego etiam gaudeō quia Pȳthōn mortuus est!
