Apicula et Iuppiter

Apicula et Iuppiter is based on a fable in Latin. I have expanded the story to add more details, including dialogue, while also simplifying the syntax and sheltering the vocabulary. This story uses 75 words to retell the fable. Many of these words would be familiar to students, but some, like favus, mel, and apis, are likely not.

If you are interested in comparing this fable to the original, you can read the original fable here.

Apicula et Iuppiter

Ōlim apicula erat. Haec apicula labōrābat et labōrābat. Apicula ad flōrem volāvit et ad secundum et tertium flōrem volāvit. Apicula ad multōs flōrēs semper volābat.

Apicula ad multōs flōrēs volābat quia apiculā mel facere volēbat! Mel erat dulce, et mel apiculam dēlectābat. Mel omnēs apēs dēlectābat. Mel cibus apium erat. Apicula mel fēcit, et mel in favō posuit. Hieme, apēs mel ēdērunt quia flōrēs nōn erant. Flōrēs mortuī erant hieme.

Sed apicula īrāta erat! Hiems paene erat! Sed hominēs semper mel et favum cēpērunt! Quid apēs edere poterant? Hominēs cibum apium cēpērunt! Hominēs pessimī erant! Quid apēs hoc hieme ederent? Apēs mel et favum dēfendere nōn poterant.

Apicula cōnsilium cēpit. Apicula ad multōs optimōs flōrēs volāvit. Apicula optimum mel fēcit. Apicula optimum mel in optimō favō posuit. Mel in hōc favō paene dīvīnum erat! Apicula favum cēpit… et ad Montem Olympum volāvit. Apicula cum favō ad Iovem volāvit.

“Ō Iuppiter, dōnum optimum tibi habeō! Ego dōnum tibi fēcī. Ad multōs flōrēs volāvī, et mel fēcī. Ego mel in favō posuī. Mel et favus optimī sunt! Dulcēs sunt! Vīsne edere favum?” apicula rogāvit.

Iuppiter laetus erat quia dōna Iovem semper dēlectāvērunt!

“Apicula, dā mihi hoc mel! Dā mihi hunc favum! Dōnum edere volō!” Iuppiter dīcit.

Apicula favum Iovī dedit. Iuppiter favum ēdit, et laetissimus erat. Favus optimus erat, et quam dulce mel erat! Mel paene dīvīnum erat!

“Ō, apicula, dōnum est optimum! Ego semper volō edere favum! Mel paene dīvīnum est!” Iuppiter clāmāvit.

“Ō Iuppiter, grātiās! Laeta sum quia mel tē dēlectāvit,” apicula respondit.

“Apicula, ego dōnum tibi dare volō quia dōnum quod tū dedistī optimum erat. Melius dōnum numquam erat! Quid vīs habēre?” Iuppiter rogāvit.

Apicula iam laetissima erat. Cōnsilium apiculae optimum erat! Iuppiter iam dōnum apiculae dare volēbat! Eugē! Apicula scīvit quid vellet habēre. Apicula volēbat dēfendere mel et favum!

“Ō Iuppiter, hominēs mel et favum semper capiunt. Sed hoc mel est noster cibus! Hieme, nōn possumus edere mel quia hominēs mel cēpērunt! Volō dēfendere nostrum mel!”

Iuppiter nōn iam laetus erat. Mel dōnum optimum erat. Cūr hominēs mel nōn habērent?

“Quōmodo mel dēfendere vīs?” Iuppiter rogāvit.

“Aculeum habēre volō! Aculeō mel dēfendere possum. Rogō ut omnēs apēs aculeōs habeant,” apicula respondit.

Iuppiter offēnsus est. Aculeī?!

Iuppiter respondit, “Aculeōs apibus dabō—”

“—grātiās!” clāmāvit apicula.

“Sed sī necesse est apibus dēfendere favum aculeīs, apēs moriuntur!” Iuppiter dīxit.

“Quid?” apicula cōnfūsa rogāvit.

“Sī tū aculeō favum dēfendis, moritūra es,” Iuppiter respondit.

“Sed quōmodo dēfendere mel possum?” apicula rogāvit.

“Vītā tuā,” Iuppiter respondit.

Apicula īrāta domum volāvit. Apicula iam aculeum habuit, sed nōn laeta erat. Sī voluit dēfendere mel, necesse erat dēfendere aculeō. Sed nōluit dēfendere mel aculeō et vītā! Sed sī apēs nōn habuērunt cibum hieme, omnēs apēs moritūrae essent.

Apicula dōnum optimum Iovī dederat, sed Iuppiter dōnum malum apibus dederat!

Vocabulary in Apicula et Iuppiter