Scylla et Ulixes

Scylla et Ulixes is a short story that is suitable for use in Latin II. The story retells the myth of how Scylla was changed into a monster as a result of a magical potion. It includes lots of descriptions of body parts, the sea, and sailing. It also includes some general descriptions of the weather. The vocabulary is somewhat limited, but not as limited as it may be in a novella. Although this was not written with a particular set of vocabulary in mind, it is suitable for use for students depending on their familiarity with the 165 vocabulary words in the story.

If you are looking for other stories, make sure to check out this page.

Scylla et Ulixes: Fabula Brevis

Quis est mōnstrum? Ego sum. Ego nōn semper mōnstrum eram. Ōlim, nympha pulcherrima eram, sed ego nōn iam sum nympha. Mōnstrum sum. Nōmen mihi est Scylla.

Ego habitābam prope mare. Nympha eram; quā dē causā, corpus, manūs, pedēs, et os fēminae habēbam. Coma mea erat longa et pulcherrima, et lūcēbat sīcut lūna plēna.

Mare mē dēlectāvit, et ambulāre in lītore mē dēlectāvit. Habitāre prope mare mē dēlectāvit, et mare olēbat melius quam montēs, flūmina, et silvae. Audīre undās in marī mē dēlectāvit! Ego īvī ad lītus ad spectandum delphīnōs in marī. Delphīnī in marī semper erant, et delphīnī pulcherrimī erant. 

Sed Glaucus mē in lītore spectāvit et mē amāvit… Glaucus erat deus maris (sīcut Neptūnus) et in marī habitābat.

In lītore ambulābam. Sōl in caelō lūcēbat, et tempestās optima erat. 

Subitō, ego audīvī undās, et Glaucum in marī vīdī. Glaucus caudam piscis habēbat, sed Glaucus corpus virī quoque habēbat. Glaucus manus virī habēbat, sed pedēs virī nōn habēbat.

“Ō, Scylla, quam pulchra tū es!” Glaucus dīxit.

“Em, grātiās, Glauce,” ego respondī. 

Ego nōlēbam Glaucum mē amāre et mē admīrārī. Numquam bonum erat sī deus nympham amābat. Semper malum erat! Deī stultī et malī erant. Quā dē causā, ego nōn īvī ad lītus, et delphīnōs nōn spectābam. 

Ego ad lītus et ad mare multōs diēs nōn īvī, et delphīnōs et undās vidēre voluī. Quā dē causā, ad lītus īvī. Ventōsum erat, et undae magnae lītus pulsābant. In marī, autem, delphīnōs vīdī et laeta eram.

Sed in marī Glaucum ego vīdī.

“Ō, nympha pulcherrima Scyllā, tē amō!” Glaucus clāmāvit.

“Em,” ego respondī.

“Ecce, flōrēs tibi habeō!” Glaucus clāmāvit. 

Glaucus dēdit mihi flōrēs mortuōs. Flōrēs rubrī erant sīcut sanguis. Nōluī habēre flōrēs, et nōluī habēre flōrēs rubrōs mortuōs. Quā dē causā, flōrēs mortuōs nōn cēpī.

Glaucus mē et flōrēs rubrōs spectāvit. 

“Nōnne flōrēs tē dēlectant?” Glaucus mē rogāvit.

“Mare et delphīnī mē dēlectant,” ego respondī.

“Āh! In marī cum delphīnīs habitō!” Glaucus clāmāvit.

“Sciō,” ego respondī.

“Amāsne mē?” Glaucus rogāvit.

Spectāvī Glaucum et caudam piscis. Mare et piscēs et delphīnī mē dēlectāvērunt… sed voluī edere piscēs, nōn amāre mōnstrum quī habēbat corpus virī et caudam piscī.

“Em, Glauce, tē nōn amō,” ego dīxī. 

Glaucus trīstis erat, et subitō sub mare effūgit. Nōluī Glaucum esse trīstem, sed eum nōn amāvī.

In lītore cotīdiē ambulābam, sed Glaucum nōn vīdī. Ubi Glaucus erat? Quid Glaucus agēbat? Nescīvī. Mare, autem, pulchrum erat, et mē dēlectāvit.

Ōlim, ego īvī ad flūmen quia voluī mē lavāre. Flūmen erat pulchrum. Nēmō ībat ad flūmen (sed animālia ad flūmen ībant!). Quā dē causā, flūmen meum erat. Flūmen in silvā erat, sed flūmen quoque īvit ad mare. Multa animālia in silvā bibērunt aquam ē flūmine. Ego nōn vīdī, autem, mōnstra, et nōn vīdī Glaucum. 

In flūmen ego ambulāvī, et aqua in flumine gelida erat! Ego lavī comam longam meam et pedēs mihi et manūs mihi. Sed… quid erat hoc? Quid in aquā erat! Horribile erat? Eratne serpēns? Eratne squātina? Nōn erat serpēns aut squātina aut mōnstrum …erat pōtiō magica et horribilis.

Ego audīvī undās, et Glaucum in flūmine vīdī.

“Iam, iam tū mē amābis! Circē mihi pōtiōnem magicam dedit, et pōtiōnem magicam in aquā posuī,” Glaucus laetus clāmāvit. 

“Quid est hoc? Tū es horribilis! Ego tē nōn amō, et ego numquam tē amābō!” ego īrāta clāmāvī. 

…sed pōtiō magica mē mūtābat. Ego Glaucum nōn amābam, sed corpus mihi mūtābātur. Ego nōn iam corpus fēminae habēbam, sed corpus mōnstrī. Ego sex colla et sex ōra et sex capita habēbam! In ōre magnī dentēs erant! Et sex ōra cum magnīs dentibus habēbam! Ego nōn iam duōs pedēs fēminae habēbam, sed duodecim caudās dracōnis! Canēs īrātī in corpore mihi erant! AIEEĒ! Mūtātā eram in mōnstrum!

“Ō, meā pulcherrima Scylla, quid Circē ēgit?! Circē pōtiōnem magicam mihi dedit quia voluī tē amāre mē! Pōtiōne magicā, tū mē amārēs, sed pōtiō magica pessima tē mōnstrum fēcit,” Glaucus clāmāvit.

Ego voluī interficere Glaucum quia stultus erat. Sed deus erat, quid poteram agere? 

“Tū odiō mihi es,” ego īrāta dīxī et sub aquam effūgī. 

Ego in aquā ad mare īvī. Mare semper mē dēlectāverat… et ego iam eram mōnstrum. Quō īrem? Quid agerem? Ubi ego habitārem? Ego prope mare habitāre nōn iam poteram. Ego voluī edere cibum… sed ego nōn iam voluī edere piscēs. 

Ego invēnī spēluncam prope mare. Spēlunca magna erat, et poteram vidēre multās nāvēs in marī ē spēluncā. Hominēs et virōs et nautās in nāvibus vīdī. Voluī edere hominēs. Quid eram? Mōnstrum eram. Spēlunca nōn mē delectāvit, sed necesse erat mihi habitāre in spēluncā. Mōnstrum eram.

Ego audīvī hominēs in nāvibus, et hominēs clāmāvērunt quia mē vīdērunt. Mē timēbant quia mōnstrum eram. 

“Celeriter, nautae, celeriter!” Ūnus nautārum clāmāvit.

“Ulixēs, nōn possumus īre celeriter! Mōnstrum nōs capiet!” nauta clāmāvit.

Āh, ego poteram capere nautam caudā mihi. Caudae dracōnis mihi longae erant. Ē spēluncā, longa cauda dracōnis ad mare dēscendit et nautam cēpit. 

“AIEEĒ!” nautae clāmāvērunt (sed Ulixēs nōn clāmāvit quia fortis erat) quia ūnum nautārum cēpī.

“Celeriter, nautae!” Ulixēs clāmāvit.

Cum nautā cauda dracōnis mihi ad spēluncam īvit. In spēluncā cum nautā, ego spectāvī nautam. Nauta mē timēbat. Nōluī mē edere eum. Sed… sed voluī edere eum. Nauta bene olēbat. Ego posuī eum clāmantem in os mihi, et eum ēdī. 

Edere nautam mē dēlectāvit, et omnēs aliae caudae mihi ē spēluncā īvērunt ad capiendum nautās. Cēpī ūnum, duo, trēs, quattuor… et quīnque nautās clāmantēs caudīs dracōnis mihi. Omnēs nautae clāmābant, sed ego ēdī omnēs nautās.

Ego celeriter voluī capere alium nautam, sed ego nōn iam poteram capere nautās in nāvī. Ulixēs in nāvī mē spectābat et īrātus erat.

“Turpe mōnstrum, ōlim hērōs tē interficiet quia tū interfēcistī et ēdistī multōs virōs!” Ulixēs clāmāvit. 

Ulixēs nōn iam īrātus erat, sed trīstis, et dīxit, “Sed… nōn possum. Ad Ithacam īre volō…”

Et nautae cum rēge Ulixe īvērunt ab spēluncā meā. Ego numquam iterum vīdī Ulixem, sed multōs aliōs nautās cēpī et ēdī. Omnēs mē timēbant, et omnēs clāmābant. Nautae nympham nōn vīdērunt, sed mōnstrum quod habēbat sex ōra, sex capita, duodecim caudās dracōnis, et canēs in corpore. Ego nōn iam pulchra eram, sed turpis. 

Ego eram nympha quae mare amābat et piscēs edēbat. Sed iam, iam mōnstrum sum, et nautās edō. Nautae nōn odiō mihi sunt… sed necesse est mōnstrō edere.

Dictionary for Scylla et Ulixes