Saturnus et Rhea is based on the myth of Saturnus eating all of his children. I wrote this story for use in our Introduction to Latin course. In the story, we’re introducing relative pronouns, particularly the forms qui and quae. We had many preteaching activities for the story to aid in vocabulary and reading comprehension. (My favorite was Quid debeo agere?! in which I met various Olympians in different places and students had to tell me what I should do on their white boards; I may have flushed Neptune down a toilet).
Fabula: Saturnus et Rhea
Nōmen mihi est Rhēa, et ego sum tītān et māter deōrum et deārum. Ego sum misera quia coniūnx meus malus est! Nōmen coniungī meō est Sāturnus. Sāturnus est rēx. Nōs habēmus trēs fīliōs et trēs fīliās quī mē dēlectant. Omnēs fīliī et omnēs fīliae Sāturnum nōn dēlectant. Omnēs fīliī et omnēs fīliae Sāturnum nōn dēlectant quia Ūranus malum dīxit.
Ōlim, Ūranus, quī est pater Sāturnī, clāmāvit, “Fīliī tuī tē vincent! Ūnus fīliōrum tuōrum erit rēx!”
Sāturnus īrātē clāmāvit, “Nōn mē vincent! Ego edam fīliōs meōs!”
Ego misera sum et ego timeō quia Sāturnus omnēs fīliōs et omnēs fīliās edere vult! Sāturnus nōn dēbet edere omnēs fīliās et fīliōs! Quid ego dēbeō agere?
“Tū nōn dēbēs edere omnēs fīliās!” Ego clāmō, sed Sāturnus nōn mē audit.
Vesta est mea prīma fīlia quae est dea focī. Ego misera sum quia Sāturnus Vestam edit. Vah! Sāturnus, quī est coniūnx malus, omnēs fīliōs et omnēs fīliās edere vult. Quid ego dēbeō agere?
“Tū nōn dēbēs edere omnēs fīliōs!” Ego clāmō, sed Sāturnus nōn respondit.
Subitō, Sāturnus capit secundam fīliam. Nōmen secundae fīliae est Cerēs, quae est dea frūmentī. Sāturnus etiam Cērerem edit. Ego misera sum! Ubi sunt meae fīliae?! Sunt in stomachō coniungī quī est malus! Ego lacrimō quia ego misera sum. Sāturnusne edit tertiam fīliam? Vah! Quid ego dēbeō agere?
Sāturnus capit tertiam fīliam. Nōmen tertiae fīliae est Iūnō, quae est dea mātrimōniī. Sāturnus Iūnōnem etiam edit! Vah! Ego misera sum quia Sāturnus omnēs fīliās edit! Ego lacrimō et lacrimō et lacrimō.
Ego miserrima sum quia Sāturnus edit Vestam, quae est dea focī, Cērerem, quae est dea frūmentī, et Iūnōnem, quae est dea mātrimōniī. Ego habeō trēs fīliōs. Sāturnusne omnēs fīliōs meōs etiam edet? Quid ego dēbeō agere?
Ego timeō Sāturnum! Ego Sāturnum spectō, et Sāturnus capit prīmum fīlium. Nōmen prīmō fīliō est Plūtō, quī est deus Tartarī. Sāturnus etiam edit Plūtōnem! Sāturnus est deus quī est coniūnx malus! Vah! Ego nunc duōs fīliōs habeō. Quid agere dēbeō?! Sāturnus vult edere fīliōs meōs!
Subitō, Sāturnus capit secundum fīlium, quī est deus maris. Nōmen secundō fīliō est Neptunus. Ego timeō! Ego lacrimō! Sāturnus Neptūnum habet! Sāturnus etiam Neptūnum edit! VAH!
Nunc ego ūnum fīlium, nōmine Iuppiter, habeō! Sāturnus omnēs fīliās et duōs fīliōs ēdit! Vesta, Cerēs, Iūnō, Plūtō, et Neptūnus in stomachō coniungī sunt! Quid ego dēbeō agere?! Ego cōgitō et cōgitō et cōgitō. Subitō, ego cōnsilium capiō!
“Ō, Sāturne! Ego ultimum fīlium habeō! Vīsne edere Iovem, quī est deus caelī?” Ego rogō.
“Ego volō edere Iovem quia fīliī mē vincent!” Sāturnus īrātē clāmat.
“Ecce, est fīlius tuus, Iuppiter!” Ego clāmō.
Sāturnus capit Iovem quī nōn est Iuppiter. Est saxum! Sed Sāturnus saxum nōn videt. Sāturnus saxum etiam edit, et ego gaudeō. Sāturnus Iovem nōn edit! Sāturnus laetē sē habet quia coniūnx meus putat sē edere omnēs fīliōs et fīliās. Sed nōn edit! Sāturnus nunc dormit.
Ego capiō Iovem et nōs īmus ad īnsulam Crētam. Ōlim, Iūppiter coniugem meum, quī est malus, vincet. Iuppiter dēbet esse rēx!
