Celeris Pede is a Latin novella published by Bombax Press. This sample for Celeris Pede contains the complete first chapter to the novella. Celeris Pede is an advanced novella with a complex structure as it alternates between Atalanta and Hippomenes’ stories, stories which occur in different timelines. The first chapter is from Atalanta’s perspective and occurs during the timeline of the footrace.
The novella is about 22,500 words long and contains 807 unique words. Of those 807 unique words, 25 are proper nouns, 34 are glossed, and 224 are clear cognates. Because this is an advanced novella, cognates like oblīviōsus and frīgidus are assumed as clear and recognizable as it is assumed that older students or adults have more robust vocabulary. Readers need a rich, deep working vocabulary of 525 words to read this novella. The complete dictionary is available here. More detailed information beyond the sample for Celeris Pede is available here.
Capitulum I
Atalanta, Celeris Pede, Tempōre Certāminis
“Lēx certāminis estō.”Ovidius, Metamorphōsēs, 10.572.
Atalanta magnā cum īrā patrem suum vīventem īnspexit quī ante eam stābat rīdēns. Atalanta semper putāverat patrem suum mortuum esse. Ipsa spērāverat patrem suum mortuum esse. Horribile dictū, nōn erat.
Cum Atalanta infāns esset, pater eam in montis silvā relīquerat quia pater voluerat fīlium, nōn fīliam. Cūr Atalanta dēbuisset spērāre patrem suum vīvere? Quid interfuit Atalantae utrum pater adhūc vīveret an mortuus esset? Ipse voluerat nē Atalanta vīveret, itaque Atalanta voluerat nē pater vīveret. Sed vīvēbat… et nunc Atalantae multum intererat, et illō tempore, cum ea infāns sōla fuerat, Atalantae plūrimum interfuerat. Vīta eius mūtāta erat.
Pater respōnsum eius adhūc exspectābat. Atalanta nihil dīxit. Pater eam quoque īnspexit, exspectāns.
Omnēs populī omnibus in patriīs nōmen Atalantae celebrābant. Ipsa nōta erat. Clāra erat. Ad vēnandum enim aprum[1] īverat Calydōnem. Itaque, pater eius illūc īverat ut pater ipse vērō nōn modo in nōmine fieret, sed etiam ut caperet eam et fāmam eius sibi. Ipsa Calydōnium aprum prīmum vulnerāverat, et fāma magnī aprī et nōmen Atalantae ubīque volāverant. Pater eius iamiam eam in familiā suā tenēre volēbat quia clāra erat. Cum infāns vulnerābilis fuisset, eam nōluerat. Tantum nōmen Atalantae clārae volēbat. Pater, autem, erat. Quidquid iusserat, necesse fuit Atalantae agere. Aprō interfectō, eam ex illā viā, ex illā turbā celebrāntium hominum cēperat pater. Eam iusserat. Quam horribilis erat iste vir!
Itaque captīva erat, velut canis aut avis in caveā esset, velut virgō vēra domī esset. Atalanta pōnere eum in cubiculō et ianuam claudere voluit velut ipse ēgerat. Tōtum corpus eī rigidum cum furōre erat. Illa pugnōs[2] fēcit.
Pater eius rīdēbat quia putāvit Atalantam gaudēre dēbēre. Atalanta, autem, mente fingēbat sē sagittam in ōs patris rīdēntis arcū mittere. Atalanta numquam saeva fuerat, sed antequam pater eam cēperat, Atalanta lībera fuerat. Atalanta iam putāvit sē animal captum esse in caveā ubī omnēs eam vidēre, rīdēre, et tangere possent. Tangī nōlēbat. Atalanta nōn erat captīva virgō; īrā saevā affecta est. Cavea perdenda erat, et Atalantae nōn intererat sī multōs hominēs perderet cum caveam perditūra esset.
Sed… hīc pater eius aderat—captor eius—et hīc Atalanta quoque captīva in Arcadiā aderat apud magnam domum patris. Cum Iāsone et illīs Argonautīs nōn iam pugnābat. Per silvam nōn iam currēbat. Animālia sīcut illum magnum et horribilem aprum nōn iam venābātur. Pater eius volēbat eam dūcī uxōrem virō ignōtō. Uxor! Atalanta quae per silvās celerrimē cucurrit velut ventus per rāmōs arborum volābat… uxor dūcenda?
Nōn iterum factūra esset captīva virī quī quoque, sīcut pater, fāmā et nōmine Atalantae ūtī vellet ut ipse omnēs honōrēs sibi caperet. Atalanta iam saevissima erat. Atalanta iam poterat mente fingere homicīdium, etiam parricīdium, et sanguinem in manibus suīs ē vulnere quod ipsa fēcerat fluentem. Atalanta iam melius poterat intellegere quālis īra Mēdēam et Medūsam in mōnstra mūtāvisset. Virī eās in illa mōnstra mūtāverant, et fēminīs in mōnstra factīs, omnēs timēbant dīcēntēs eās esse saevās. Iam ipsa Atalanta īrā saevā mūtāta erat. Omnēs eam quoque timēre dēbērent.
Pater—Iāsus nōmine—respōnsum Atalantae adhūc exspectābat.
Atalanta cum contemptiōne tandem respondit, “Nec ūllum patrem nec ūllum marītum requīrō. Ego ipsa uxor nōn dūcar.”
Pater nōn iam rīsit, sed īrā affectus est. Pater tunicam quam Atalanta gerēbat dēmōnstrāvit.
“Ecce tē! Gerēns illam tunicam virī! Tū dēmōnstrāvistī crūra tibi omnibus virīs quibuscum tū illum aprum vēnāta es! Fēmina es! Nūlla virgō hanc gerere dēbet! Nōn decet!” Iāsus exclāmāvit.
Atalanta tunicam suam spectāvit. Illam tunicam gerēns semper vēnābātur. Omnia in illā tunicā agēbat; ūtilis erat. Stolae eī nōn decent. Atalanta nescīvit vēnārī in illīs stolīs quās aliae fēminae gerēbant. Quandōcumque vēnābātur, saepe cucurrit; itaque, crūra lībera et tunicam requīrēbat velut Diāna ipsa genibus nūdīs fēcerat. Lībertās eī nōn iam erat. Lībertātem requīrēbat. Lībertātem dēsīderābat.
“Nēmō mortuus est quia crūra mihi vīdit—nisi stultus erat,” Atalanta īrāta respondit.
Pater eius sē vertit nē Atalantam iam spectāret. Pedēs suōs spectāvit. Atalanta tergum curvātum patrī suō vīdit. Senex erat, sed potestātem adhūc tenuit. Mente fīnxit sē fodere[3] tergum cultrō.[4] Respīrāvit. Nūllum cultrum tenuit, nec arcum nec sagittās. Nihil tenuit. Nescīvit an interficere eum tantum manibus suīs posset. Odiō eī erat[5] pater.
Iāsus dīxit, “Tū requīris marītum ut possīs esse fēmina bona. Tū certē virgō bona nōn es, currēns in illā tunicā per silvam arcum gerēns, sōla cum tot virīs. Scīsne quid hominēs dē tē dīcant? Tū, cum omnibus illīs nautīs, sōla in nāve erās… Nesciō quālis fēmina sīs, sed ego faciam tē fēminam honōrābilem, uxōrem bonam cum marītō quī tē cūret.”
Atalanta rīsit. Nōn audīverat istam fāmam, sed multās aliās similēs audīverat. Aliī hominēs putābant Atalantam esse hērōīnam bonam, sed aliī putābant Atalantam esse obscēnam. Fēminae esse bonae numquam poterant nisi nihil agēbant—et etiam eae bonae esse nōn vērō poterant tantum quia fēminae erant. Atalanta īrāta erat—nōlēbat esse uxor; nec patrem nec marītum voluit. Fēminae bonae historiam numquam creāvērunt, et Atalanta hērōīna fuerat. Ipsa historiam creāverat.
Atalanta respondit, “Ō pater bone et honōrābilis quī ipse semper omnēs in familiā tuā cūrās: nōnne ego sum bona? Quae fīlia melior mē sit? Quae fēmina pār mihi est?”
Iāsus statim sē vertit ut īnspiceret Atalantam et respondit, “Vah, tū bona nōn es!”
Atalanta exclāmāvit, “Sī ego nōn sum bona, cūr mē cēpistī? Permitte ut discēdam.”
Iāsus exclāmāvit, “Minimē—tē cēpī ut ego tē cūrem!”
Atalanta cum contemptiōne rīsit, “Tū? Ut mē cūrēs? Mē nōn cūrās. Quandō mē puellam cūrāvisti? Numquam! Nōnne ego mē ipsam cūrāvī? Nōnne ursa mē cūrāvit quia tū mē in illā silvā relīquistī ut ego morīrer? Tū nōn pār illī ursae quae mē vērō cūrābat cum mē sōlam in illō monte relīquistī.”
Iāsus claudēns oculōs respīrāvit. Vexātus oculōs tetigit. Eōs aperuit. Dīxit, “Illa ursa erat dea Diāna. Quōmodo ego—vir mortālis—pār deae Diānae sim? Pater tuus tamen sum, et requīrō tē dūcī uxōrem ā virō. Iubeō tē dūcī uxōrem. Itaque uxor alicuius eris. Fac mē certiōrem, fīlia, vīsne posse ēligere marītum tuum, an eum ēligam ipse?”
Iāsus fīliam suam spectāvit. Atalanta īrāta et cōnfūsa erat.
Atalanta rogāvit, “Ēligere? Ēligere marītum nōlō. Nēminem ēligō. Virgō erō.”
Iāsus fīliam accēssit respondēns, “Illa optiō tibi nōn est. Marītus tē dūcet. Sed sī vīs ēligere quālem virum, fac mē certiōrem. Sciō mē nōn semper fuisse tibi patrem, sed faciam ut fēmina bona fīās et ut honōrem et admīrātiōnem tibi capiās.”
Atalanta rīsit et rīsit, “Ut honōrem mihi capiam? Ego quae ipsa vulnerāvī illum aprum Calydōnium! Ego quae ipsa cum Iāsone et Argonautīs pugnāvī! Ego honōrem et admīrātiōnem mihi iam cēpī, et tū honōrem meum tibi capere nunc vīs—quod causa capiendī meī erat! Vīs utī fāmā meā—et meō nōmine!”
Iāsus ā fīliā suā sē vertit et discēdere coepit, “Bene, eum ēligam.”
Atalanta subitō timēns nē pater ēligeret aliquem horribilem exclāmāvit id quod prīmum in mentem suam vēnit, “Exspectā, pater, ego ēligam. Certāmen sit in quō omnēs virī current. Ego celeris pede sum. Sī enim aliquis possit currere celerius mē, ille vir fīat marītus meus.”
Iāsus fīliam et crūra eī in illā tunicā īnspexit. Atalanta scīvit patrem nōn putāre fīliam esse parem virō, sed ipsa celeris erat. Multī scīvērunt eam esse celerem, sed multī etiam ad Arcadiam ventūrī essent quia amīcōs novōs et commercia habēre volēbant, velut voluit Iāsus. Haec erat causa vēra capiendī Atalantae. Atalanta dūcenda uxor commercium erat, tantum negōtium.
“Bene. Victor marītus tuus fīet?” Iāsus rogāvit.
Atalanta cōgitābat dē illīs virīs quī dūcere eam uxōrem volēbant. Illī virī quī numquam cum fēminā vēnārī volēbant, aut pugnāre. Illī quī putābant eam esse obscēnam. Atalanta ipsa pār illīs virīs erat—etiam melior, sed multī putābant fēminam nōn esse fortem, nec celerem. Saevissima facta erat. Illī moritūrī essent. Atalanta incerta erat, etiamsī hoc in mente fingere poterat, an patrem interficere posset… nescīvit… sed ipsōs aliōs virōs quī eam mātrimōniō capere volēbant interficere certē poterat. Putāvērunt eam esse praemium, sed ipsa dēmōnstrātūra esset quāle praemium esset.
Atalanta respondit, “Nōn erit victor, sed victrīx. Et cum victōriam meruerō, omnēs quōs ego ipsa certāmine vīcerō, interficiendī mihi erunt.”
Iāsus attonitus vidēbātur. Nōn respondit, sed crūra et pedēs fīliae spectāvit. Tandem vultum fīliae īnspexit. Atalanta scīvit Iāsum nōn putāre sē posse interficere virōs—nec putāre Atalantam eōs certāmine vincere posse. Atalanta illum aprum nōn interfēcerat, tantum vulnerāverat, ut ōlim Iāsus eī dīxerat. Iāsus putāret Atalantam nōn fortem esse et posse interficere nec animal nec virum.
“Lēx certāminis estō,” Iāsus tandem dīxit. “Ego mittam virōs quī narrābunt dē certāmine ad aliās patriās ut mittant virōs aut iuvenēs quī currere et competere cum aliīs virīs velint.”
Atalanta saeva respondit, “Mēcum competent.”
Iāsus ad iānuam cubiculī discessum īvit. Apud iānuam paulō dubitāvit. Addidit, sē nōn vertēns, “Iussī tibi stolās novās ferrī ut eās gerās. Cūstōdēs quoque ad iānuam tuam adsunt. Nē fugiās.” Hōc dictō, Iāsus discessit.
Atalanta sōla in cubiculō, captīva hīc in domō patris ubī esse nōlēbat, dē mātrimōniō cōgitāvit. Īrā cum saevā, lūcēbat[6] velut sōl. Sī aliquis eam tetigisset, statim ārsisset.
[1] Boar
[2] Fists
[3] Stab
[4] Knife
[5] She hated her father; literally, her father was for hating to her.
[6] Was shining
2 Comments
Pingback:
Pingback: